Türkiye’de iki yıllık olmak

Her ne kadar başlık çok iddialı olsa da, bu yazımda ülkemin eğitim konusundaki hazin durumunu, – birçoğu gibi – çaresizlikle gelen profesyonel küstahlık seviyesinde irdelemeyeceğim. Enteresan diyaloglar, örnek olaylarla önünüze sereceğim tablo, yazının sonunu sizin düşünsel dünyanıza bırakacak.

Türkiye’de iki yıllık olmak başlığından kasıt, anlamamış olanlar için, eğitim düzeyi önlisans seviyesinde olmak; bir başka deyişle -halkın dediği gibi- iki yıllık üniversite mezunu olmuş olmak‘tır. Türkiye üniversitelerinde 300’den fazla önlisans programı (iki yıllık bölüm) mevcut. Meslek Yüksekokulu uzantısıyla üniversitelerden özerk bir kimlik kazanmış görünümü alan bu okullarda mesleğe yönelik teknik eleman yetiştirildiği iddia ediliyor. Bu elemanların adı bazı tanımlamalarda ara eleman olarak da geçiyor ki, bu tanımlamanın, bize çok şey kaybettirdiğini kelimenin kendisi bas bas bağırıyor.

“Efendim bak ne güzel bölümü var, tanımı var gül gibi geçinip gidiyoruz, neden çomak sokuyorsun?” diyenler bu cümleden sonrasını okumasın. Çomağın yeri değişiverir.

Az önce bir arkadaşımla mesajlaştım, Antakya’da okuduğunu söyledi. Ne okuyorsun sorusuna Seyahat İşletmeciliği cevabını verdi. Tam o anda içimden “yani otobüsçü…” diye geçirdim.
Hayır hayır, yanlış anladınız. Bunu ben söylemedim. Hatta bu cümle daha söylenmedi. Ama defalarca söylenecek. Ali amca, veli abi, ayşe teyze, hasan dayı ona soracaklar: “Otobüsçü mü olacaksın” diye! Soracaklar, çünkü At Antrenörlüğü okuyorken, bana da sordular:
“Seyis mi olacaksın şimdi sen?” …

En çok ihtiyaç duyulan, eğitimli teknik eleman sınıfı oluyormuşuz!
O kadar çok ihtiyaç duyuluyor ki; neredeyse hepimiz işsiziz!
Şu anda, bir elektrik teknisyenine, bir elektrik mühendisinden daha fazla ihtiyaç duyuluyormuş.
Ellerinde hiç yok da ondan.
4 Yıl mühendisliklerde okuyup iş kaygısı yaşamaktansa, 2 yılda mesleğimizi icra etmeye başlayabiliyormuşuz.
Biz 2 yıl yüksekokullarda okuyup hiç iş kaygısı yaşamadan boş geziyoruz. İş kaygısını geçtim, umudu yok ki…

Şimdi, bu yazıyı okuyan sayın okuyucum; anan baban zenginse, zaten ilkokuldan başlayıp, üniversiteyi kazanana kadar dershaneye gidiyorsun. Yıllar yılı kafana öyle ya da böyle giriyor o dersler. Ha girmedi mi? Özel hocayla zorla sokuyorlar. Yine de heyecan yaptın, ÖSS’de çişin geldi, yan yattın, çamura battın kazanamadın mı? Hiç dert etme. Sen söyle. Hangi bölüm? Hangi mühendislik? Genotip mi dedin? Duyamadım? Genotip değil o salak! Genetik. Peki, tamam Genetik Mühendisi ol. Hangi üniversite? Koç mu, Sabancı mı, Bahçeşehir mi, Beykent mi seç yavrum çekinme. Okan? Haa yeni di mi o? Ohh pırıl pırıldır şimdi. Hadi git bakıyım şimdi okuluna. Neden gitmiyorsun yavrum? Haa anladım, altına araba almadık değil mi… Dalgınlığımıza gelmiş. Opel mi, Mercedes mi, BMV mi? Hangisi? Tamam canım al BMV‘ni. Şu 100 Euroyu da al, yarınki harçlığın. Hanimiş benim genetik mühendisime!? Kınalı kuzum benim.

Sayın okuyucum, bir de burdan buyrun: Anan baban ancak evini geçindiriyorsa, dershane yüzü görmediysen ya da lise sonda harç-borç bir sene dershaneye gidip bi bok anlamadıysan iki yıllıklar tam sana göre! Mesela okulunun en yüksek öss puanlarını yapmış olabilirsin. Bu bizi hiç ilgilendirmez. Bir önceki arkadaş senin yaptığın puanın yarısını bile yapmadan mühendis oluyor. Sen neden olamıyorsun? Para mı? Aaah para nedir kuzum? Önemli olan sağlık. Sen git bi iki yıllık oku, bi hava al, için açılsın. Bak sen mezun olup geldiğinde genetikteki arkadaş daha 3. sınıfta ortamlara akıyor olacak. Yazık ona di mi?

Ya aslında amacım daha istatiktiksel bir yazı yazmaktı ama, biraz daha yazarsam, isyana doğru kayıcam, günahın dibine vurucam, sinler kaflar havada uçuşacak. 2 yıllık üniversite okumayın abicim. Hele at antrenörlüğü hiç okumayın!
Çakayım böyle düzene!